Yazı: Ozan Gezmiş/ Kaos GL
22 Kasım 2011
Vicdani ret kavramı ile kuşkusuz yeni tanışmıyoruz ancak birdenbire ülke gündemine oturmasını ve aynı hızla da gündemden düşürülmeye çalışılmasını benzer bir şaşkınlıkla izler hale geldik. Gündemlerin suniliğinde arada heba edilemeyecek kadar önemli bir konu hiç şüphesiz vicdani ret…
Vicdani ret kavramını genel olarak dini, ahlaki ya da politik nedenlerle “zorunlu askerlik hizmeti”ni reddetme durumu olarak tarif edebiliriz. Kadın ya da erkek olmanızın askerliği ve onunla ilişkilenen kurumları reddetmenizde bir engel teşkil etmediğini de belirtmek gerek. Zira kadın vicdani retçilerden biri olan Özlem Mollamehmetoğlu 2007 yılında reddini açıklarken “Elimin hamuruyla doğaya ve insanlığa karşı işlenen tüm suçlara ortak olmayı reddediyorum*” ifadesini kullanmıştı.
Bundan hemen hemen iki yıl önce zorunlu askerlik “görevi”ni yerine getirmiş biri olarak vicdani ret konusunda boynumun bükük olduğunu söylemeliyim ancak militarizmin her yönden kuşattığı hayatımı bu cendereden çıkartmak için vicdanım reddetmesine rağmen askere gittim. Birçok açıdan “şanslı” denebilecek bir askerlik yapmış olmama rağmen teslimiyet hissi hala içimden çıkartamadığım bir ağırlık…
Kışladan içeriye adımımı attığımda soluğumun kesildiğini hiç unutmuyorum. Sorgulamalarıma, gel gitlere, kafa karışıklıklarıma rağmen askerliğin benim için somutlaştığı o an tam bir boğulma anıydı. Artık “içeride” idim. Hayatımda hiç var olmayan bir kavramla tanışmıştım: içeri ve dışarı…
Her şeyin muazzam bir süratle gerçekleştiği ve durup soluklanmaya fırsat bulamadığım maraton başlamıştı. İnsandan çok tutsaktım artık. Bir suçum vardı ve ceza çekiyordum sanki ama suçumuz neydi, bu neyin cezasıydı, diyetiydi bilen hatta sorgulama cesareti duyan kimse yoktu. Kalabalık fobisi olmayan ben aynı üniformalı yüzlerce adamla birlikte şimdi daha çok korkuyor ve adeta boğuluyordum. İlk haftamda bir gün sabah kahvaltısı sırasında “ölüm” korkusuyla panik atak krizi geçirirken anladım aslında buradan çıkmak sandığımdan da zor olacaktı...
Kaçmak için çok plan yaptım, komutanıma gidip eşcinselim ben demeyi de düşündüm ama hep engelledim kendimi çünkü içeriden sağ çıkmak, çıkabilmek artık hayatta ki tek arzumdu. Zaman geçti, ben uyuştum ve kanıksadım sonra birçok şeyi ve “sağ” çıktım içeriden bir sene sonra nihayet…
Bunları yazmaktaki amacım aslında kimseyi daha çok korkutmak değil sadece nasıl ve ne türlü olursa olsun zorunlu askerliğin suçu belli olmayan bir ceza olduğunu anlatmak. Hukukun en meşhur kaidesi olan suçsuz ceza olmaz anlayışı içine olası ölümün girdiği yerde “dışarı”da kalıyor ve içeriden sağ çıksanız bile anılarınızda yaşıyor; “ölüm” ve “korku”
Bugün bedelli askerlik konusunda Başbakan açıklama yapacak ve kimlerin ne kadar parayla askerlikten kurtulacağını kamuoyuna duyuracak, ancak zorunlu askerlik devam edecek diyecek. Ölüm korkusuyla bir hayat bedelini ödeyenler hariç her erkeğe zorunludur diyecek, diyecek ama ya vicdanın bedeli? Onu da açıklayacak mı dersiniz?
Elimin hamuruyla reddediyorum! : http://www.kaosgl.com/sayfa.php?id=1177
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder